جشنواره ها
سینما
بازیگران
شبکه خانگی و تلوزیون
آخرین اخبار
داغ ترین اخبار
اخبار بازیگران
اخبار فیلم ها
مشارکتکنندگان
ایجاد
راهنمای مشارکت در فیلسین
ویدیو ها
تصاویر
ایستاده در میانه
«بهوقت شام» پرسشی را مطرح میکند که گویا خود حاتمیکیا هم پاسخش را ندارد و ازآنجاییکه نمیتواند فیلمش را اینگونه رها کند، به همان ترفند همیشگیاش روی میآورد؛ قهرمان سازی.
مرور گذشته و گوشهچشمی به آینده
«به نام پدر» را باید یک نقطه گذاری هوشمندانه در کارنامه حاتمیکیا دانست که با آن، فیلمساز، هم گذشته را مرور میکند و هم، گوشهچشمی به آینده دارد.
پوستهای که هست...
با این حساب، شاید بتوان «بادیگارد» را نقطه پایان تردیدهای مکرر حاتمیکیا و قهرمانهایش دانست و پرونده مواجهه عقل و دل را که در فیلم «از کرخه تا راین» به ملایمت مطرح شده بود و در «آژانس شیشهای» و «به رنگ ارغوان» به تندی، حالا با تکیه بر قطعیت و خشونت تاثیرگذار انتهای فیلم، بسته شده دانست و نقطه پایانی تلقی کرد بر تمامی استدلالهای عقلی و منطقی فیلمساز و آدمهای فیلمهایش.
افسوس
در حال حاضر «بادیگارد» مجموعهای از شعار و متلک روزنامهای به این و آن، و کمی هم سینما است. افسوس...
کم توقع شدهایم!
«بادیگارد» هر اشکالی داشته باشد (که دارد) فیلم گرم و جانداری از آب درآمده که میتوان دوستش داشت یا نداشت.